Mijn acro-carrière deel 2

Verandering in teams

Aan het eind van ieder seizoen wordt bekeken of er veranderingen moeten plaats vinden in de teams. Pleunie, onze boven-partner was erg gegroeid het laatste jaar. Hierdoor zou onze teamsamenstelling veranderen. Uiteindelijk zijn alle teams door elkaar gehusseld, wat overigens heel normaal is in de acro wereld. Een team past niet zomaar bij elkaar. Het moet kloppen in lengte, gewicht, uitstraling, leeftijd, karaktereigenschappen en ga zo maar door. Eind 2012 werd er een nieuw team voor mij samengesteld met Mariska en Esther. Met het doel de Europese Kampioenschappen in 2013
in gedachte begonnen met z’n 3^e aan een nieuw avontuur.
De trainingen waren leuk en vernieuwend. Onze uitgangwaardes werden hoger en ik vond het prettig dat Mariska iets ouder was dan ik waardoor ze al veel ervaring had opgedaan.
Ik denk om deze reden dan ook dat we een hele goede basis vormde voor Esther.

De tweede keer..

We waren hard aan het trainen, ik geloof voor de kwalificatie van een World Cup.
We zaten goed op schema maar we wilde toch nog op de ene laatste dag van het jaar 2012 (zondag 30 december) een choreografie training pakken. We zouden verder geen elementen doen alleen dans. Het was al de zoveelste training van die week maar we waren vastberaden en wilde een goede prestatie neerzetten bij de kwalificatie. Waarom we die dag tijdens de oefeningen onze individuele acrobatiek uitvoerde weet ik niet. Waarschijnlijk omdat ik dat voor mijn gevoel ‘wel even kon doen’. Die ‘arabier flikflak salto’ stelde in vergelijking met mijn acrobatiek in het turnen erg weinig voor. Maar in de laatste oefening die we die training zouden doen ging het toch echt mis tijdens de landing uit mijn salto. Mijn linker knie (wat ik op dat moment als mijn ‘sterke’ knie beschouwde) overstrekte tijdens de landing. Ik moest direct stoppen met de oefening en beginnen met koelen. Dit voelde niet goed. Het beeld van de wedstrijd die over 6 dagen op het programma stond, flitst gelijk door je gedachte. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachtes dat het wel mee zal vallen, dit was immers mijn sterke knie!
Maar vanaf het moment dat ik mijn moeder opbelde om te vertellen dat ik door mijn ‘linker’ knie ben gegaan, voelde ik zelf al heel goed dat het totaal mis was. Ik ben die dag direct begonnen met pijnstilling. In de dagen erop heb ik een flinke spiegel van paracetamol en ibuprofen opgebouwd, zodat ik toch nog kon door trainen. Maar ondanks dat voelde er iets totaal niet goed in de knie… Nieuwjaarsnacht heb ik thuis gevierd op de bank met mijn been omhoog.
Woensdag 2 januari was ik alweer aan het trainen. Weliswaar iets rustiger aan, maar ik was er wel. Want die kwalificatie wedstrijd komt eraan!
Na de training heb ik weer mijn moeder opgebeld, huilend, omdat ik graag mijn knie zou willen laten checken. Mijn moeder was dan ook de enige die besefte dat dit serieus genomen moest worden. Zonder dat mijn trainers of teamgenoten hier op dát moment iets vanaf wisten, is mama gaan bellen of ze een spoed MRI kon regelen in het ziekenhuis. En zoals sommige van jullie haar kennen, dit lukte haar. Donderdag 3 januari lag ik onder de scan. Dit doet mentaal wel iets met je.. Wat precies vind ik erg moeilijk om te omschrijven.

Uitslag van de MRI

Vrijdag zou ik de uitslag krijgen. Twee dagen voor de kwalificatie. Het ziekenhuis belde die ochtend dat ze de uitslag klaar zouden hebben liggen. Mama die sliep nog, ze had nachtdienst gehad, papa was op z’n werk. Ik was niet van plan die uitslag daar nog langer te laten liggen, dus pakte ik de auto en reed ik naar het ziekenhuis in Weert. (Achteraf gezien had ik dat niet moeten doen..)
Aangekomen bij de balie van de röntgenafdeling, gaf ik de secretaresse een doosje Merci, aangezien ze alles zo snel hebben kunnen regelen. Het afgeven van dat doosje Merci voelde ontzettend dubbel.. Want in die envelop zou wellicht een heel vervelend bericht staan. Ik liep richting de uitgang van het ziekenhuis, mijn hart klopte in mijn keel en mijn buik rommelde van de zenuwen. Ik wilde echt die envelop open maken. Ik ging in het restaurant zitten en opende de envelop. Mijn ogen scande de brief, zoekend naar woorden die ik herkende.
Het kwam erop neer dat ik mijn meniscus beschadigd had, mijn kraakbeen beschadigd had, het topje van mijn kuitbeen afgebroken was én mijn voorste kruisband afgescheurd had..
Met die onschuldige landing van nog geen week geleden, heb ik veel meer schade opgelopen in mijn knie dan in 2007.. Dat had ik totaal niet verwacht. Met tranen in mijn ogen probeerde ik mijn gedachtes in mijn hoofd op een rij te krijgen. ‘ – die kwalificatie moet ik doen – ik kan mijn teamgenoten niet in de steek laten – ik wil niet weer geopereerd worden – moet ik nu weer een revalidatietraject in van 9 maanden? – waarom ik ? – waarom? – neee – nee ik wil dit niet…’
Het leek alsof ik met mijn voeten van de wereld los gerukt werd. Ik wilde weg, weg uit dit ziekenhuis, weg van die artsen die het waarschijnlijk verkeerd gezien hebben. ‘God.. het lopen naar de auto deed ineens ook veel meer pijn.. pff Julie stel je niet aan.. het valt heus wel mee.’
Eenmaal thuis aangekomen (thank god, dat dat goed ging!!) wist ik dat ik zowel mijn vader als moeder hier nu niet mee lastig kon vallen. Het eerste wat ik kon bedenken is dat ik naar Monique kon gaan. De moeder van mijn beste vriendin, die om de hoek woonde. Gelukkig was ze thuis. Ik barstte in huilen uit, deed mijn verhaal, uitte al mijn gedachtes en zij zat daar maar, te luisteren en mij te troosten.. Maarja wat zeg je tegen een ‘kind’ van net 19 die haar droom voor de tweede keer aan haar voorbij ziet gaan.. Mijn ouders waren net als ik erg ontdaan, maar ergens voelden ze deze slechte uitslag aankomen.
Die dag heeft mij zoveel energie gekost terwijl het moeilijkste nog moest komen.. ‘Hoe moest ik dit ooit tegen mijn teamgenoten gaan vertellen?’ Dat ik overmorgen die wedstrijd in ieder geval niet kon gaan turnen, dat ik geopereerd moest gaan worden, en sterker nog, dat mijn seizoen en misschien wel mijn gehele acro-carrière voorbij is..?!
Ik denk dat ik mezelf in mijn hele leven nog nooit zó schuldig heb gevoeld..
Achteraf konden Mariska en Esther zich nog inschrijven als duo omdat we nog geen officiële wedstrijden als trio hadden gedaan. Dat zorgde voor mij een klein beetje vermindering van mijn schuldgevoel.

Revalidatietraject

Ondertussen dat zij door trainde, werd ik op Valentijnsdag 2013 geopereerd aan mijn linker knie.
Vraag me niet hoe, maar ik had best wel ‘zin’ om de uitdaging aan te gaan. Ik wist namelijk precies hoe het traject eruit zou zien. Waar ik geen moment over nagedacht heb, is dat dit traject wel eens een stuk zwaarder uit kon vallen aangezien er ook een stuk meer kapot was in die knie. Helaas zat ik langer opgescheept met mijn krukken, bleef ik veel langer pijn houden aan het eind van de dag en wees alles erop dat het deze keer niet voor de wind zou gaan.
Vanaf februari 2013 t/m augustus 2014 heb ik gerevalideerd. Dit is 1,5 jaar. Terwijl ik in 2009 binnen 9 maanden alweer op de turnvloer stond. Even andere koek dus..
Ondanks dat ik rond de zomer mijzelf sterker, atletischer en gezonder voelde dan ooit tevoren vertelde mijn trainster mij dat ze er eigenlijk nog geen vertrouwen in had om mij in een team te zetten. Daarnaast wilde ik me ook niet settelen voor ‘minder’. Wat resulteerde in een vervelende en gefrustreerde laatste periode van Acrogym.

The End

Ergens was ik er totaal niet klaar voor om mijn droom op te geven maar aan de andere kant was ik er zó klaar mee.. Ik had 1,5 jaar lang in mijn eentje getraind om er weer bovenop te komen. Dag in dag uit eraan gewerkt om mijn linker been weer net zo sterk te krijgen als mijn rechter been. En voor mijn gevoel was ik er nu dan ook echt klaar voor. Maar helaas was dit gevoel niet genoeg. Ondanks dat ik verschillende team samenstelling geprobeerd heb, werd er voor mij besloten dat er dit seizoen geen juiste teamgenoten voor mij waren. Daarnaast ontwikkelde ik mijzelf ook als persoon. Ik was onderhand 20 jaar, wilde ook mijn eigen keuzes maken of in ieder geval mee beslissen in bepaalde dingen. Ik dacht zelf namelijk goed te weten hoe ik het volgende doel zou moeten bereiken. Helaas en ergens ook wel te begrijpen, werd mij deze vrijheid niet gegeven. Waardoor ik voor mezelf de keuze heb gemaakt om hier mijn sportcarrière te beëindigen. Want dat kon ik tenminste dan nog wel zelf beslissen, voordat dat dadelijk ook voor mij beslist zou worden.

Al met al totaal geen fijne afsluiting en hier heb ik denk ik nog best wel even last van gehad. De gedachtes die nog een jaar lang door mijn hoofd spookte waren : ‘Heb ik hier juist aan gedaan? Ik ben toch volwassen? Ik moet toch mijn eigen keuzes willen maken? Ben ik te egoïstisch geweest? Had ik beter de kudde kunnen volgen? Wat is mijn gevoel eigenlijk? Wat wil ik nu écht?’

Wat wil ik nu écht?

Deze vraag heeft zo lang door mijn gedachte gespookt. Ondertussen was ik bezig met mijn opleiding tot Fysiotherapeut. Waar ik toen en nu nog, heel blij mee ben.
Maar verder had ik het echt nodig om me tegen alles af te zetten. Ik sportte niet meer, kon ook geen uitdagende sport vinden. Had vrijwel nergens zin in behalve uitgaan, de grenzen opzoeken en chagrijnig en koppig doen. Gelukkig woonde ik hier op mijzelf, waardoor de mensen in mijn omgeving hier weinig last van hebben gehad (denk ik). Richting mijn ouders was ik ontzettend prikkelig. Ik kon letterlijk niks van hun hebben… In deze tijd schreef ik vaak mijn gedachtes op in een boekje. En dat boek sla ik liever niet meer open.

Hoe ik dan toch echt de knop heb omgedraaid en nu een blije en enthousiaste crossfitter ben geworden?
Zullen jullie ontdekken in mijn laatste verhaal van mijn drieluik : Crossfit.