Mijn acro-carrière deel 1

Gescout worden door de hoofdcoach van de afdeling Acrogym

In de tijd dat ik de buitenwereld verteld heb dat ik zou stoppen met topturnen, werd ik benaderd door de hoofdcoach van de afdeling Acrogym bij Flik-Flak.
Zij zocht een teamplayer voor een senioren trio die voor het Wereld Kampioenschap in 2012 in Orlando (Amerika) zou gaan trainen. Ze had het volste vertrouwen in mij door mijn turnachtergrond. Meteen in het eerste jaar voor zo’n groot evenement trainen leek me geweldig. Want weer 8-10 jaar opbouwen naar een WK, EK of Olympische Spelen zou natuurlijk niet meer gaan aangezien ik alweer bijna 18 jaar werd.  De ultieme gedachte dat ik in het eerste jaar van acrogym direct al zo’n mooie ervaring ervoor terug zou krijgen, heeft me toch wel over de streep getrokken.
Dan was het nu aan ons om het dan ook echt waar te maken.

Het begin
Samen met Pleunie (15) en Charlotte (18) trainde we elke middag van 16.30-20.00 uur en drie keer per week onder school. De trainingen waren fysiek veel zwaarder dan ik gewend was maar juist daarom genoot ik er ontzettend van. Ik voelde dat ik sterker werd en vond het een grote uitdaging om na al die jaren samen te werken in een team i.p.v. alleen. Na een korte trainingsperiode van 6-7 maanden hadden we drie wedstrijden waarin we ons konden kwalificeren voor het WK. We moesten voldoen aan een bepaald puntenaantal (limiet) en bij de beste twee teams van Nederland zitten van onze categorie. Dat laatste was zeker haalbaar maar dat puntenaantal halen bleek lastiger te zijn dan gedacht. Zo kom je er op wedstrijden achter dat de een juist beter kan presteren en de ander juist bezwijkt onder de stress. Deze tijd bij de Acro afdeling heb ik veel geleerd. Voornamelijk als mens. Ik kwam erachter dat ik een ‘open boek’ was. Al mijn gedachtes kun je van mijn gezicht aflezen. Ik moest echt leren dat ik niet zomaar al mijn gevoelens kon uiten, je hebt namelijk ook te maken met gevoelens van andere waar je rekening mee moet houden.

Kwalificatie voor het WK

De eerste twee kwalificatie momenten is het ons niet gelukt om het juiste puntenaantal te behalen. Wel zaten we er dicht bij waardoor we er vertrouwen in hadden dat het de derde keer wel zou gaan lukken. Deze wedstrijd was in Zwolle. De families van ons waren allemaal komen kijken, het moest nú gebeuren. Het enige wat we hoefden doen, waren drie foutloze oefeningen uit te voeren en dan zou het goed moet komen. Onze uitgangswaarden waren namelijk hoog genoeg. Hou je hoofd koel, doe je ding en geniet! Ik denk dat de uitspraak van de dag was. De drie oefeningen gingen zo goed als foutloos. Het laatste punt verscheen op het bord, en JAA!! Het was genoeg om aan ons limiet te komen! WE HEBBEN ONS GEPLAATST VOOR HET WK ACROGYM IN FREAKING AMERIKAAAAA!! Het blije gevoel wat dan in je los komt is niet te beschrijven… Ik weet nog heel goed dat we in de avond laat thuis kwamen en dat heel ons huis versierd was, met de woorden AMERIKA HERE I COME. Maar niet alleen dat, heel het huis zat vol met mijn 2 beste vriendinnen en hun ouders. (Ja, weer die twee beste vriendinnen die ook bij een van mijn mooiste herinnering waren tijdens mijn turncarriére)
Dit was een ontzettend mooi moment om dit met deze mensen te kunnen delen.

Het WK

Het proces richting het WK was zwaar, zowel fysiek als mentaal. We wilde alle drie pieken op dit moment, het juiste moment. De oefeningen moesten perfect gaan, dan zouden we tevreden zijn. De beste 8 teams zouden nog een finale oefening op de laatste dag mogen doen, dat was ons doel. Wellicht wat hoog gegrepen, maar het was een mooi houvast. Man, wat waren we zenuwachtig.. Maar manman, wat hadden we er zin in! En wij waren niet de enige. Een deel van het publiek was fel oranje gekleurd. Onze lieve papa’s, mama’s, broertjes en zusjes waren er allemaal om ons aan te moedigen! Voor mij waren er nóg twee hele speciale fans aanwezig. Veronique en tante Peggy waren er namelijk ook bij en dat waardeer ik enorm en betekende heel veel voor mij! Nogmaals dank daarvoor!

We turnde de beste oefeningen die we ooit gedaan hebben, piekte op het juiste moment en ik denk dat we daar alle drie ontzettend trots op mogen zijn! Ondanks dat alle puzzelstukje op z’n plek vielen werden we 12^e wat dus betekende dat we geen finale oefening mochten doen. Dit was erg jammer natuurlijk, maar geen reden om ontevreden te zijn. We hebben het WK met drie fantastisch mooie oefeningen afgesloten.
Het was een ongelooflijk mooie ervaring. Uitkomen voor Nederland als enig senioren trio in 2012, en dan ook nog aan de andere kant van de wereld. In Amerika, waar ik nog nooit geweest was. Het was een ultieme droom die in vervulling ging. Dit vergeet ik nooit meer, en belangrijker nog ; dit smaakte naar meer…

En ‘meer’ krijgen jullie van mij. Alleen zullen jullie hier nog 1 dag op moeten wachten!
Morgen zal ik het vervolg van mijn Acro-carrière beschrijven.