De overstap van Peru naar Bolivia

Vrijdag 5 mei – Roomservice en zacht wc papier!

Na 4 dagen gehiked te hebben en op de laatste dag volledig nat geregend te zijn, hadden we er een heerlijke nacht op zitten.
We hadden namelijk een 4-sterren hotel geboekt! Ja dat lees je goed! Luuk en Julie die liever lekker gaan kamperen kunnen ook enorm genieten van luxe op z’n tijd!
Dit hadden we naar ons gevoel echt even nodig. Een 2-persoonsbed met een heerlijk kussen, een warme douche, een bad, wc papier, ontbijtbuffet en natuurlijk roomservice.
Hier konden we de komende 2 dagen lekker bijkomen voor we onze trip vervolgen richting Arequipa welke we wel nog even moesten boeken. Dat gaf ons een mooie to do list voor vandaag:
-> langs de office van Peru Hop.

Hier hebben we alle andere trips ook vastgelegd.
Via Arequipa gaan we naar de laatste bestemming in Peru, Puno en vanuit hier de grens over richting Copacabana, Bolivia!
Zondag avond vertrekt de bus richting Arequipa dus hebben we mooi nog 1.5 dag om onze batterij op te laden.

Zaterdag 6 mei – De was doen is inbegrepen.

Tja, heel veel hebben we niet gedaan. ’s Middags een dutje, lekker gegeten, in bad gelegen en verder de stad in gelopen opzoek naar souvenirs!
Toevallig kwamen we in de gang van het hotel een schoonmaker tegen. We vroegen of de was doen inbegrepen was, hij zei: ‘si, si!’ ‘Oh perfect, should we give you the bags or what is normal?’
‘Si, bags.’
En vervolgens pakte hij de twee zakken van ons aan die we hem gaven. Hoppa, is dat ook geregeld!

Hoe saai het ook klinkt, we zijn zelfs op tijd naar bed gegaan. Waarom? Omdat we daar behoefte aan hadden! Heerlijk de klok rond geslapen.

Zondag 7 mei – De was doen voor €60,-

Na ons laatste heerlijke ontbijtbuffet was het tijd om uit te checken. We waren benieuwd hoeveel we moesten betalen. De overnachtingen waren al betaald natuurlijk maar de roomservice en de was die we hadden laten doen niet. Ik weet dat die werknemer zei dat het inbegrepen was, maar daar hadden we zelf onze vraagtekens bij..
Eenmaal het bedrag van de rekening voor onze neus schrokken we ons een hoedje!
€20,- aan roomservice (oke, prima!)
€60,- aan was.( whuuuuuttt??)
Hoe beschaafd wij Nederlanders zijn, slikken we een paar keer en betalen we het grote bedrag.
Toch zat het me niet lekker en vroeg aan de mevrouw achter de balie in het Engels of ik de rekening mocht inzien. Ja natuurlijk, en ze legde ons uit dat het voornaamste bedrag hem zat in de was, hier rekenen ze voor elk ander kledingstuk een ander bedrag. Nou geen idee hoeveel verschillende kledingstukken daarin zat, maar dat moeten er minstens 100 geweest zijn..
Ik bedankte haar, maar baalde ontzettend. Ik vertelde haar dat we gisteren die werknemer tegen kwamen en hij zei dat het inbegrepen was. Dat dit niet het geval is vind ik niet erg, maar dit bedrag betalen voor de was vind ik absurd?!
Waarop mevrouw antwoordde: heeft hij jullie geen lijst in laten vullen met welke kledingstukken de was bevat? Dan had je zelf al kunnen zien op voorhand hoeveel het zou gaan kosten.
Waarop wij heel verbaasd antwoordde: lijst? Nee, we hebben geen lijst gezien of ingevuld. Sterker nog, had ik die lijst gezien had ik de was hier niet laten doen. Want laten we eerlijk zijn, als ik 2 deuren verder loop en bij iemand thuis de was doe, betaal ik 10 Soles voor 1 kg. Dan zouden we max op €10 uitkomen..
Ze begreep ons volkomen en vond het erg vervelend dat haar collega niet de juiste procedure heeft gevolgd. Ze ging met haar manager even bellen wat we het beste konden doen.
Achteraf kregen we een korting van 100 Soles, wat zo’n €20 is. Hier waren we allang blij mee.
Sjonge, wat een verhaal he!

Rond 19.00 uur pakte we de bus richting Arequipa, vol bepakt met heerlijk ruikende kleding!

Maandag 8 mei- Colca Canyon

Vroeg in de ochtend kwamen we aan in Arequipa. We werden afgezet bij de ophaallocatie van onze trip richting de Colca Canyon.
Gelukkig hadden we nog even tijd om te ontbijten.
Rond 9.00 uur ging de bel en werden we in een grote bus opgehaald.
Het was over de gehele dag erg veel rijden. Iets wat ik niet direct had verwacht. Aangezien er geen andere stad is vanuit waar deze trip wordt gegeven.
De Colca Canyon ligt hoog. Dus met mijn hoogteziekte was ik ook wel weer blij dat we niet hoefde te hiken.
De Colca Canyon is het thuisfront van de condors. Deze vogels hebben een spanwijdte van 3 meter en zijn zelfs zo’n 1 meter hoog. Heel gaaf om de interactie tussen landschap en deze dieren te zien.

In de avond waren we redelijk op tijd terug. Zo konden we inchecken bij ons hostel en lekker op avontuur door de stad in Arequipa.
Zo kwamen we uit bij een rooftop waar we heerlijke cocktails hebben gedronken en deelde we een pizza. Voor de kou kregen we een poncho van het huis. Haha, we lachte ons kapot.

We wilde eigenlijk ergens anders ons hoofdgerecht gaan eten maar zaten beide al erg vol. Dus bedachten we dat we bij de locale markt wat snacks gingen halen en die lekker thuis in bed gingen opeten.
De bussen die we elke keer ’s nachts pakken, zorgen ervoor dat je niet echt uitgerust aankomt op bestemming. En de tours die vaak vroeg beginnen doen daar nog een schepje bovenop. Dus onze slaap konden we goed gebruiken.
Morgenvroeg zou de bus richting Puno, onze laatste bestemming van Peru, alweer tussen 5.15 en 5.45 vertrekken.

Dinsdag 9 mei – Dineren voor €1.20 p.p.

Aangezien ons hostel geen ophaallocatie was van de bus richting Puno, moesten we 5 minuutjes lopen naar een ander hostel waar we werden opgepikt door Peru Hop.
Om 5.10 kwamen aan bij het hostel en besloten buiten te wachtten. De bus kon tussen 5.15 en 5.45 op deze bestemming aankomen. Om 5.40 was er nog steeds geen bus, en begonnen we ons een klein beetje zorgen te maken. Precies op het moment dat ik wilde aanbellen bij het hostel of er nog andere mensen aan het wachten waren, kwam een werknemer van het hostel naar buiten.
Hij vroeg of wij Luuk en Julie waren. En dat er om 5.00 uur een bus hier was om ons op te halen.
Nou lekker dan, dachten wij.. Hoe kan die bus nu in een keer 15 min te vroeg komen? De werknemer belde het nummer wat de bus had achter gelaten. En vertelde ons later dat we het beste een taxi konden nemen richting een ander hostel. Dat zou de laatste ophaallocatie zijn in Arequipa, en zo zouden we dan als nog de bus kunnen halen.
En ja, gelukkig pakte dat goed uit en konden we zonder verdere problemen de bus in.

Later vroeg ik aan onze bushopper wat er nu allemaal gaande was.
Hij zei dat hij gisteravond het hostel had gebeld. (Het hostel van de ophaallocatie, waar wij dus NIET sliepen) en had doorgegeven dat dus bus 15 min eerder zou arriveren. De gene aan de telefoon van het hostel zou dit doorgeven aan Luuk en Julie, maar kwam er waarschijnlijk te laat achter dat er helemaal gaan Luuk en Julie sliepen in het hostel…
En zo is de verwarring dus ontstaan. Maar goed, we zitten in de bus, niks aan het handje. Let’s go to Puno!

In Puno moesten we overnachten omdat de bus richting Copacabana, Bolivia pas weer de volgende ochtend vertrok.
Vanuit Puno hebben we een boottocht genomen op Lake Titicaca richting het eiland Uros. Dit eiland is gebouwd van riet. Letterlijk alleen riet en drijft op het meer. Dit was een hele aparte en bijzondere ervaring. Waarom deze mensen er nog voor kiezen om op deze manier te leven, zo afgezonderd van de rest van het land weten we niet. En dat terwijl op 1 uur boot afstand ‘normaal’ leven te vinden is..

In de avond hebben we kip met friet en een salade gegeten voor €1.20 per persoon. Dat dit zó goedkoop kon, wisten wij ook niet.. En voelde we ons best wel een beetje luxepaardjes dat we tot nu toe best vaak een voor en hoofdgerecht aten voor €20,- samen. Maar goed ondanks dat we bijna niet trainen willen we toch proberen zo gezond mogelijk te eten. Dus dan maar iets duurder..

Woensdag 10 mei – Ben jij wel eens een grens over moeten lopen?

De bus vertrok al redelijk vroeg richting de grens van Peru. Hier moesten we onze backpacks uit de bus halen en lopend de grens over. Aan de andere kant van de grens, in Bolivia werden de paspoorten gecheckt en konden we 10 minuten later de bus weer in stappen op weg naar Copacabana.
Dit is een heel klein stadje aan de rand van Lake Titicaca. Hier hebben we ervoor gekozen om geen boottocht te doen richting Isla del Sol maar hebben we heerlijk geluncht op het terras in de zon. Daarna zijn we naar de top van de dichtbijzijnste berg gelopen om zo een geweldig mooi weg te kunnen kijken over Copacabana en Lake Titicaca.

Voor we het wisten ging de bus weer verder naar La Paz. De hoofdstad van Bolivia op een hoogte van 3640 meter. In Cusco had ik ook last van hoogteziekte en deze stad ligt op 3399 meter hoogte. Ik was dus erg benieuwd of ik onderhand genoeg geacclimatiseerd was, of hier weer opnieuw last van zou krijgen.
’s Avonds laat kwamen we aan in La Paz, ingecheckt in ons hostel en meteen door naar bed. Morgen zouden we worden opgehaald voor onze mountainbiketrip van één dag naar de death road.

Donderdag 11 mei – Als ik dit verhaal heb kunnen typen, zal ik de Death Road wel overleefd hebben. Maar wat denken jullie van Luuk?

In de ochtend rond 7.30 vertrokken we met z’n 6e in een klein busje richting La Cumbre. Dit was het startpunt op zo’n 4700 meter hoogte. Aangezien we hier maar ongeveer 30 minuten hebben gespendeerd had ik vrijwel nergens last van. Hier kregen we al onze spullen: bescherming, jasje, broek, helm en onze mountainbike.
Vanuit dit punt begonnen we de eerste 22 km bergafwaarts op een asfaltweg. Dit is om vertrouwen te krijgen en te wennen aan je fiets.

Vervolgens reden we de Death Road op. Dit was best wel freaky omdat het weer in een keer omsloeg naar bewolking en lichte neerslag. Dit gaf een hele mysterieuze uitstraling aan de Death Road. Voor 2006 was dit de enige weg die er bestond waardoor hier dus dagelijks auto’s, bussen en vrachtwagens overheen reden. Helaas niet zonder gevolgen. Dit heeft voor  200-260 doden per jaar gezorgd. Vanaf 2006 is er een andere gebouwd en is de Death Road gesloten voor auto’s.

32 km lang hebben we op de Death Road gefietst, tot dat we Yolosa aankwamen. Hier eindigde voor ons de Death Road. Vervolgens zijn we nog wezen lunchen met z’n alle en konden we daar zwemmen. Een tegenvaller was dat het nog 3 uur terugrijden was. En deze weg was absoluut geen pretje. Al met al was dit een hele toffe ervaring. Gelukkig is er met ons, of in de groep niets gebeurd en zijn we allemaal weer heelhuids thuis gekomen in La Paz.

Vrijdag 12 mei – Gedroogde Lama’s als offering.

Naar deze dag keken we echt uit. Weetje waarom? Omdat we gewoon helemaal NIKS op de planning voor vandaag hadden staan. Sinds zondag 7 mei (5 dagen geleden) zijn we al elke dag en nacht aan het reizen of trips aan het ondernemen. Hartstikke tof en leuk en geweldig maar af en toe is helemaal niets doen ook echt heerlijk!
We hebben uitgeslapen, rustig ontbeten en zijn vervolgens eens gaan nadenken wat we wilde ondernemen.
Aangezien La Paz een ontzettend grote stad is van 472 vierkante kilometer, met 2,7 miljoen inwoners, vonden we het lastig om te bepalen waar we in hemelsnaam moesten beginnen om deze stad te gaan verkennen. Daarom hebben we om 13.00 uur een walking tour bijgewoond die ons in 2,5 uur de hoogtepunten van La Paz liet zien.
Zo hebben we de gevangenis van buiten gezien, en werd er ons verteld dat het niet veilig meer is om hier naar binnen te gaan. Dit komt omdat deze gevangenis een eigen leven leidt. Zo mag het gezin van de gevangene bij hem of haar in de cel wonen en probeert iedere gevangene op hun eigen manier geld te verdienen. Zoals, tours organiseren (toen dit nog was toegestaan), het fungeren van taxi binnen de gevangenis (bezoekers veilig naar de gevangene brengen), maken van handwerkjes en ja ook het verkopen van cocaïne. Alles in die gevangenis is corrupt, heel apart om te horen.
Verder hebben we verschillende markten bezocht waaronder de Witches Market. Hier zagen we voor het eerst gedroogde lama’s aan het plafond hangen. Deze kun je kopen als offering. Bolivanen zijn erg bijgelovig. Zo moeten ze een offering geven aan de Patia Mama (weten jullie nog wat dat was?… Jep, Mother Earth) voordat ze een nieuw huis konden bouwen. Hoe groter het huis, hoe groter de offering moest zijn. Deed je dit niet, was je verdoemd voor de rest van je leven. Deze offeringen gingen heel ver, zo ver zelfs dat ze vroeger opzoek gingen naar zwervers die verder niets meer hadden. Deze een drankje aanboden waardoor de zwerver knock out ging en vervolgens werd de zwerver als offering in de grond in vuur gestoken. Want als mensen geofferd werden, moesten ze wel levend zijn.

Ja, wij hadden zin om onze dag lekker vrolijk af te sluiten. Dus dat deden we in een steakhouse verderop. Heerlijk gegeten en met een verzadigde buik doken we ons bed in!

Want je raad het nooit.. Morgen is het weer vroeg dag! We vliegen naar Rurrenebaque, de jungle van Bolivia. Waarom we deze keer vliegen en niet met de bus gaan, en welke wilde dieren bijna ons leven heeft gekost? Vertel ik jullie in mijn volgende verhaal!

Ciaoooo amigos! X