Wat doe je na je droomreis?

Hoe gaat het nu met mij ?

We zijn nu 3.5 week terug in Nederland na onze super mooie reis van 6 weken in Latijns Amerika!

Het is ongelooflijk hoe snel je weer in je ‘oude’ ritme zit. Maar ook hoe snel je herinneringen naar de achtergrond verdwijnen.
Ik had stiekem heel veel zin om weer het ‘normale leven’ op te pakken. En dan bedoel ik vooral weer gezond eten en lekker trainen. Zes weken lang heb ik gegeten waar ik zin in had en ik heb wel geteld twee! keer getraind.

Vol goede moed start je de eerste week met een streng dieet. En tijdens de trainingen geef ik mezelf voor 110%. Ik zorg ervoor dat elke rep telt, zodat elke rep mij beter zal maken als atleet. Ik heb namelijk een doel en dat doel komt stiekem alweer héél dichtbij. Over vier weken begint namelijk de tweede kwalificatie week van de Tiglon. Hier wil ik bij de beste 30 eindigen om me zo te kunnen plaatsen voor de finale.
Nouja, ik wil het liefst bij de beste 10 zitten, maar of dat na mijn reis op dit moment haalbaar is, ik denk van niet. Daarom is doorgaan naar de finale op dit moment belangrijk dan de exacte ranking.
Want laten we eerlijk zijn, ik zie ook al die filmpjes die mijn co-crossfitters op Instagram plaatsen van hun PR’s. En dan baal ik er even van dat ik niet kon trainen die 6 weken. Tot dat ik terug denk aan het moment dat ik midden in een wereldwonder sta, Machu Picchu. Of dat ik met een roze dolfijn in de Amazone heb gezwommen. Zulke momenten zal ik niet drie keer per jaar kunnen mee maken zoals de Tiglon, nee dat begrijp ik ook wel. Maar het is op dat moment wel moeilijk om te merken hoe snel en hoe veel je fysieke gesteldheid achteruit gaat.

In de tweede week na thuiskomst is alles alweer bijna normaal. Los van het feit dat ik mijn fotoalbum in elkaar aan het plakken ben, waardoor alle kleine leuke schattige momenten weer even door mijn gedachte flitsen.
Het strenge dieet is alweer wat afgezwakt. De trainingen daarentegen niet. We doen er een tandje bij. We plannen een extra trainingsmoment in om te gaan zwemmen, als voorbereiding op de finale van de Tiglon. Want ja, ik ga er wel vanuit dat ik de kwalificatie door kom. Zodra ik daaraan ga twijfelen is het kwaad al geschiet. Dat is 1 van de belangrijke lessen die ik pas na mijn turncarriere besefte. ‘Dat geloven in jezelf misschien wel het allerbelangrijkste is.’ Zodra je dat geloof kwijt bent, raak je je motivatie kwijt, je drive en ben je eigenlijk al verloren zonder dat je het zelf beseft.
Dus vertrouwen in mezelf dat ik bij die beste 30 vrouwen van Nederland kan behoren heb ik.

In de derde week wordt het lastig om alle trainingen te volgen zoals gepland door privé omstandigheden. Wat totaal niet erg is, want dat laat je beseffen wat nu echt belangrijk in het leven is. Zoals vrienden en familie.
Maar een stemmetje in mijn hoofd laat mij wel weten dat ik deze week niet 110% heb kunnen geven. Ik probeer dat stemmetje snel weg te stoppen, en mijn energie te besteden aan de positieve dingen deze week. Zoals het broer- en zussen weekend in Amsterdam en het etentje met Luuk ter ere van ons 2 jarig jubileum.

Heerlijk cliché dit verhaal. En toch is dit waar ik de afgelopen weken mee bezig ben geweest.
Hoe de laatste week voor de kwalificatie  en de kwalificatie zelf gaat lopen, is voor mij zelf ook nog een raadsel. Ik ga in ieder geval alles uit halen wat ik in me heb!

Ik zal jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen als jullie me blijven volgen!

Liefsx