Uyuni & La Paz
Uyuni & La Paz
Donderdag 17 mei – Pinnen duurt in Rurrenabaque gemakkelijk 5 uur.
Doordat we onze vlucht naar de avond hebben verplaatst hebben we vandaag nog een heerlijke dag om te chillen in de zon en het zwembad.
Het enige wat we vandaag nog moeten is, is pinnen aangezien we ons hostel alleen met cash kunnen betalen. Nou dat is zo gepiept toch. Een stadje met 3 pinautomaten, die nog geen 500 meter uit elkaar liggen, kan geen vervelende situaties oplopen toch?
Ja, wel dus… Bij de eerste pinautomaat konden we niet pinnen omdat we mastercard hebben en geen visa. De tweede pinautomaat was leeg, compleet leeg. We konden om 16.00 uur terug komen dan hadden we misschien een kans dat hij weer werd gevuld.. En bij de derde pinautomaat lag het systeem eruit dus moesten we maar even terugkomen rond 14.00 uur. Ondertussen zijn we heel de stad afgelopen opzoek naar bedrijven, restaurants of hotels waar we konden betalen met pin om zo extra geld op te nemen. Maar ook dat is teveel gevraagd van de Jungle stad Rurrenabaque. Alle bedrijven waar we konden pinnen hadden maximaal 50 BS liggen, dat is nog geen €5,- echt super apart. Jullie begrijpen wel dat dit op een gegeven moment gaat inwerken op je zenuwen. Dit zou namelijk een ultieme chill dag moeten zijn, maar is dat is het tot nu toe totaal niet. Ik zal jullie verder het ellelange verhaal besparen. Uiteindelijk hebben we ons hostel bij een ander hostel kunnen betalen met de mastercard. Dus dat was in ieder geval geregeld. Vervolgens deed rond 14.00 uur gelukkig het systeem weer. Waardoor we heel officieel, met het tekenen van 5-6 papieren ein-de-lijk na 5 uur, €120,- konden opnemen…. Mijn god zeg.. zoiets hadden we echt nog nooit meegemaakt! Maar we hadden gelukkig nog een uurtje om te zwemmen en chillen voor we richting het vliegveld moesten.
Rond 18.00 uur kwamen we aan in La Paz. Vervolgens vertrok onze nachtbus naar Uyuni, twee uur later.
Dit was de eerste keer dat we een bustrip lokaal hebben geregeld, omdat BoloviaHop ( het bedrijf waar we tot nu toe al het vervoer hebben geregeld) niet richting Uyuni rijdt. We waren daarom ook heel blij dat het een prima bus bleek te zijn!
Vrijdag 18 mei- Salar de Uyuni
In de ochtend kwamen we rond 5.30 uur aan, maar onze driedaagse trip begon pas om 11.00 uur. Dit gaf ons genoeg tijd om lekker te ontbijten en alvast te wennen aan de kou! Het is gemiddeld 10 graden overdag maar wanneer de zon nog onder is kan het gemakkelijk onder de 0 graden zijn. Dat was dus flink wennen, na de jungle, waar het gemiddeld 30 graden was!
Om 11 uur verzamelde we op het beginpunt van onze trip. In een jeep vertrokken we met 2 andere koppels richting de zoutvlaktes. Onderweg hier naartoe stopte we bij de ‘train graveyard’. Hier konden we de eerste treinlocomotieven zien van Bolivia:
Vervolgens reden we verder naar een klein stadje : Colchani, hier kregen we een workshop over hoe het werk in en rondom de zoutmijnen. Het is heel apart om te zien dat deze mensen uit de stad rondkomen door het produceren van zout. Hierna stapten we weer de jeep in, op weg naar de Salt Flats of Uyuni!! Iedere keer moesten we ongeveer een uurtje rijden om bij de volgende stop te komen. Dat is dus best veel elke keer tussendoor, maar aangezien alles op zo’n 3650 m hoogte ligt, was ik allang blij dat we niet teveel zelf hoefde te ondernemen.
De zoutvlaktes van Uyuni waren ontzettend mooi. Het is zo frappant hoe zo’n intens grote vlakte van zout daar ineens in de middle of nowhere ligt. Dat is echt onbegrijpelijk. Het ziet er ook totaal niet uit als zout, maar het smaakt wel zo! Het ziet er eerder uit als sneeuw en is net zo hard als ijs. Take a look yourself:
Ook hebben we ‘Isla Incahuasi’ bezocht. Dit is een eilandje midden iop de zoutvlakte, volgroeid met duizenden verschillende cactussen. We kregen tijd om naar de top van de berg te hiken, zodat we een enorm mooi uitzicht hadden van 360 graden over de gehele zoutvlakte. Gelukkig duurde het hiken zo’n 10 minuten dus dat kon ik nog wel aan op deze hoogte ?
We zijn op de zoutvlaktes gebleven tot de zon onderging. Weer een hele speciale zonsondergang mogen zien in een héle andere omgeving, echt geweldig!
Vervolgens zijn we verder gereden richting ons hotel wat volledig gemaakt is van zout! Echt super vet was dat, ook super koud haha! Hier hebben we gedineerd, de dag nabesproken met iedereen en zijn we lekker gaan slapen.
Zaterdag 19 mei – Flamingo’s zijn cool!
Na ons heerlijke ontbijtje vertrokken we iets later dan gepland richting de Chiguana Desert. We hadden namelijk en lekke band die vervangen moest worden. Diezelfde band moest onze chaffeur tijdens iedere stop de dag ervoor al op pompen haha.. Dus gelukkig is hij deze ochtend toch maar vervangen.
Chiguana Desert is omgeven door vulkanen. Een van de vulkanen die nog actief is, is de Ollague Volcano :
Hierna zijn we verder gegaan richting de veel besproken lagoons. We zijn naar drie verschillende lagoons geweest. Welke alle drie ieder voor zich ontzettend mooi waren. Daarnaast leven in- en rondom deze lagoon drie soorten flamingo’s : Canapa’s, Hedionda’s en Chiarcota’s. Heel mooi om deze dieren in het wild te zien leven en te bewegen. Ik heb wel een sflamingo’s in een dierentuin gezien, maar het enige wat die flamingo’s doen is staan op één been. De flamingo’s in de lagoon lopen, zwemmen en vliegen! Wist jij dat? ?
Ook hebben we het Eduardo Avaroa National Reserve bezocht. Dit gebied ligt al op 4550 meter hoogte. En dat kon je merken, ik kreeg al iets meer hoofdpijn dan voorheen. Echt veel tijd om te acclimatiseren kregen we niet, want we moesten onze weg vervolgen, verder de hoogte in. Als laatste voor vandaag stopten we bij de ‘Sol de Manana Geyser’. Een geiser op 5000 meter hoogte. Dit is het allerhoogste waar we tot nu toe zijn geweest. De gevoelstemperatuur was zo’n -10 graden en ook de geur die uit de geisers komt is niet heel prettig. Ik was weer vliegensvlug terug in de auto en hoopte dat we ontzettend snel weer zouden dalen.. want lekker voelde ik me niet.
Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de lodge, enw at was ik blij om mijn bed te zien. Ik voelde me uitgeput, te futloos om te praten, misselijk en had stekende hoofdpijn. Met een pijnstiller op heb ik mijn ogen dicht gedaan en heb ik die avond geslapen van 20.00 tot de volgende dag 7.00 uur. Hierdoor heb ik het diner die avond gemist en ook het nachtzwemmen in de hot springs. Gelukkig kon Luuk mij hier alles tot in details over vertellen de volgende dag. ‘De hot springs waren 35 graden, en na een lange dag vol heel veel mooie indrukken was het een hele fijne manier om te relaxen’, aldus Luuk.
Zondag 20 mei – GAS! Linker baan.
Tijdens het ontbijt voelde ik me al een stuk beter, maar ik baalde ontzettend dat ik de vorige avond gemist had. Deze ochtend hebben we nog de ‘Green Lagoon’ bezocht, maar eerlijk gezegd was daar niet heel veel spectaculairs aan. Daarbij stond ons nog een flinke weg terug te wachten van 6 uur..
Al met al hebben we 3 hele mooie dagen gehad. Voor het boeken van deze trip moet je er alleen wel van op de hoogte zijn dat het ontzettend veel auto rijden is. Voor ons misschien een beetje teveel.
Eenmaal terug in Uyuni hadden we nog lekker de tijd om in een restaurantje wat te eten voor onze nachtbus weer terug naar La Paz vertrok.
Maandag 21 mei – Hotel Boutique El Consulado is een aanrader!
Nog vóór 6 uur in de ochtend kwamen we aan in La Paz. We hebben voor de laatste 4 dagen een iets ruimere en luxere kamer geboekt met een eigen badkamer. In de reservering stond dat we pas vanaf 12.00 uur konden inchecken, maar we wilde het toch erop gokken. Rond 6.30 kwamen aan bij het hotel. Thank god, was onze kamer al klaar en mochten we zelfs meteen gaan slapen en konden we later inchecken. We hadden dus meteen een heel goed gevoel over deze plek. Deze laatste vier dagen stonden in het teken van relaxen, bijslapen en het ontdekken van La Paz. Zo zijn we die dag de ‘Witches Market’ gegaan. Dit is een markt waar heksen met donkere hoeden gedroogde llama’s verkopen voor geluk. Helaas werd ik die avond al een beetje ziekjes.
Dinsdag 22 mei – Een helse tocht..
We besloten om na het ontbijt toch nog een korte activiteit te ondernemen zodat ik in de middag kon bij komen/slapen. Eten lukte niet meer, ik was hier te misselijk voor. We besloten om de stad la Paz op grote hoogte te leren kennen d.m.v. de Mi Teleferico. Dit is het openbaar vervoer in de stad. Je kunt het vergelijken met een gondellift op je skivakantie. Aangezien het vervoer op de weg echt een drama is in La Paz, ben je vaak sneller als je de cable-car pakt. Deze ervaring was heel speciaal. La Paz is zo ontzettend groot, en zo ontzettend volgebouwd met huizen, en op de achtergrond besneeuwde toppen…. MAGICAL!
Op de heenweg kon ik hier nog intens van genieten, maar naarmate de dag vorderde, voelde ik me steeds beroerder. Ik kon niet snel genoeg de badkamer en mijn bed induiken voor mijn gevoel.
In combinatie met mijn hoogteziekte, zorgde voor een helse terugweg..
De berg die we op moesten lopen en de 5 trappen die we moesten nemen werden me serieus bijna fataal voor mijn gevoel. Ik overdrijf niet als ik om de 2 meter lopen, en om de 3 treden moest bijkomen. Ik stond te trillen op mijn benen, alles kostte veel te veel moeite en energie en kreeg ik mijn hartslag en ademhaling niet omlaag. (Op dit moment zit ik weer lekker thuis in Nederland op de bank, maar om weer terug te denken aan dit gevoel, is ontzettend onbehagelijk.)
De weg terug hadden we normaal gesproken makkelijk in 10 minuten kunnen lopen, helaas duurde het nu 50 minuten.. Ik wist niet hoe blij ik was toen ik de deur van onze kamer zag.
Vervolgens heb ik dikke 3 uur geslapen, en ben ik de rest van de avond in mijn bed gebleven.
Graag zou ik jullie hele leuk en happy verhalen willen vertellen over onze laatste dagen, maar dat kan ik niet. Tot aan de dag dat we vlogen, heb ik gependeld tussen mijn bed en de wc. Hierdoor hebben we de training bij Crossfit 3640, in La Paz moeten afzeggen, en ook onze reservering moeten cancelen bij een chique restaurant. Achja, het voordeel was dat we hierdoor een stuk minder geld hebben uitgegeven ?
Donderdag 24 mei – De zes weken zitten erop!
Vandaag vliegen we met een kleine omweg weer terug naar Nederland. Van La Paz naar Santa Cruz, naar Madrid en dan door naar Schiphol. Voor mij hoefde het geen uur langer te duren. Ik keek er ontzettend naar uit om gewoon weer lekker op 0 meter boven zeeniveau mijn ding te doen. Maar het ontdekken van de wereld kon voor mij nog veel langer duren.
Zes weken is echt voorbij geflitst, ik ben daarom ook ontzettend blij dat we zoveel foto’s en filmpjes hebben gemaakt. Al onze herinneringen zullen wij nooit meer vergeten, en daar zijn wij zo ontzettend dankbaar voor. Daarnaast zijn wij ook zo dankbaar dat er niets raars of vervelends gebeurd is. We hebben letterlijk alléén maar mooie en fijne herinneringen aan onze reis.
Nu hoor ik jullie denken, huh maar Juul, je hebt ook een paar keer zwaar gehad..
Ja dat klopt helemaal, en nu (zaterdag 02-06) weet ik zeker dat ik juist aan die momenten veel heb gehad. Juist die momenten maken mij sterker. Ze maken mij sterker als persoon maar ook zeker als atleet.
Wil je weten waarom? Ik zal mijn volgende blog hierover schrijven.
Dit waren alle blogs over onze geweldige reis! Ik hoop dat jullie er (bijna) net zoveel van genoten hebben als wij!
