Turnen

Willen jullie heel mijn verhaal weten hoe ik begon als topturnster? Hier voor mijn gevoel niet voor terug kreeg wat ik erin stopte? Lees dan lekker verder.

Ik ben begonnen met kleutergym zoals vele andere kinderen. Al snel bleek dat ik hier aanleg voor had en ben ik bij de turnclub Jan van Weert gegaan. Hier ben ik met 1x per week begonnen. Iedereen die mij kende als klein meisje herinnert zich hangend op de kop aan koprolstangen, palen noem maar op. Al snel mocht ik door naar de selectie waar ze 2 tot 3 keer per week trainde. Als 10-jarig meisje werd ik gescout door een toptrainer of ik bij hun wilde komen turnen. Bij deze club (Patrick Topturnen Echt) turnde de meiden zo’n 27 uur per week. Ze zaten op een school waar rekening gehouden werd met trainingskampen en wedstrijden. Dit idee klonk mij als muziek in de oren. Het was immers altijd al een droom van mij geweest om naar een ’turnschool’ te gaan.

Toen ik in groep 8  zat hadden al mijn vriendinnen zich al ingeschreven voor de middelbare school in de buurt, behalve ik. Ik moest en zou naar die school gaan in de buurt van de turnhal zodat ik ook onder schooltijd kon gaan trainen.
De tijden die we onder schooltijd trainde waren altijd anders, zo miste we niet iedere keer dezelfde les. De weg van de turnhal naar school was gemakkelijk binnen 10 minuten te fietsen. Ik kan me nog goed herinneren hoe bezweet en gehaast ik vervolgens op school aan kwam omdat je zo hard had gefietst om toch nog op tijd in de les te zijn. Je voelde je anders dan de rest. Je klasgenoten beschouwde je ook als ‘anders’. Maar gelukkig had je goede turnvriendinnen die met dit zelfde probleem rond liepen. Drie jaar lang ging ik op en neer met de trein vanuit Weert naar Echt om gemiddeld 27 uur per week te trainen, VWO te volgen en iedere dag weer het beste uit mezelf naar boven te halen.

Na het derde jaar VWO zijn we met een aantal turnsters en onze trainer overgestapt naar Den Bosch. Hier waren voornamelijk de faciliteiten beter, zowel de turnhal als de school. We konden hier terecht op een LOOT-school en de turnhal was volledig nieuw. We hoefden bepaalde vakken niet meer volgen zoals gym, godsdienst en maatschappijleer.
Dus daar ging ik, iedere ochtend de trein van 7.12 richting Den Bosch. Om de eerste twee uur les te volgen, vervolgens twee uur te trainen, schooldag afmaken tot 14.20 en vervolgens begon de training dan weer om 14.50 tot 18.05. Na de training werden we afgezet op het station zodat we de eerstvolgende trein konden hebben naar Weert en waren we 19.45 thuis. Hier stond mijn bordje eten klaar, maakte ik ondertussen mijn huiswerk, douchte ik en ging ik slapen. Want de volgende dag ging mijn wekker weer om 6.30 uur.

Na mijn elleboog breuk in 2006 en mijn eindeloze Usgutslatter klachten aan beide knieën, had ik al heel wat donkere dagen in mijn turn carrière gezien. Ondanks dat werd ik in 2007 Nederlands Kampioen in de eerste divisie en betekende dat dat een mooie tijd zou zijn om vervolgens over te stappen naar de Eredivisie. Na meerdere internationale overwinningen scheurde ik op de top van m’n kunnen mijn kruisband in mijn knie af. Dit gebeurde op de internationale wedstrijd in België : de Michel Wanten Cup 2007. Aangezien ik zo jong was (13) had opereren nog geen zin. Ik denk dat ik destijds 1,5 jaar lang heb geprobeerd te turnen zonder kruisband. Ja.. ‘geprobeerd..’ Dit ging namelijk aardig met een brace, totdat ik richting wedstrijd niveau ging en moest landen op hard matten. Deze landingen kon mijn knie niet aan wat resulteerde in het ‘door heen zakken’ en het oplopen van meer beschadigingen dan ik al had. Wanneer dit gebeurde wist ik dat ik weer zo’n week of zes rustig aan moest doen, zorgen dat het vocht uit mijn knie ging zodat ik hierna weer kon opbouwen en zo begon het richeltje weer opnieuw. Ik overdrijf niet als ik denk dat ik in die 1.5 jaar zo’n 8 tot 10 keer door mijn knie ben gezakt. Je bouwt op naar je oude niveau, hebt vertrouwen en BAM weg, opnieuw bouw je op naar je oude niveau, hebt ongeveer net zoveel vertrouwen en BAM weg, opnieuw bouw je op naar je oude niveau en BAM weg, en zo brokkelt heel voorzichtig je zelfvertrouwen beetje bij beetje af. Tot dat mijn huisgenoot Kas tegen mij zei : ‘Julie die kan zo echt niet langer, wanneer ga je die operatie aan?’. En ik denk dat dat ervoor gezorgd heeft dat ik de stap genomen heb om te laten opereren in 2009.

Achteraf is dat de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Het revalidatietraject ging erg goed en vlot. Binnen 9  maanden had ik mijn eerste (internationale) wedstrijd alweer. Het vertrouwen in mijn knie was voor een groot deel terug. Maar de explosiviteit in mijn lichaam, voornamelijk mijn benen leek ver weg te zijn. Die twee jaar dat ik niet lekker heb kunnen doortrainen hebben er duidelijk voor gezorgd dat mijn lichaam zich kon ontwikkelen van meisje naar vrouw. Ik denk dat de meeste meiden van mijn leeftijd destijds daar juist heel blij mee waren. Maar ik dacht alleen maar, nee ik wil niet dat mijn lichaam verandert. Ik wil zo licht en klein mogelijk blijven. Ik weet nog goed toen ik geloof ik 14 jaar werd, dat ik dacht : ‘nee.. kan ik mijn verjaardag niet overslaan? Dan blijf ik mooi 13 jaar. Zodat ik nog een jaar de tijd heb om te blijven trainen’. Helaas zijn dit dingen die je zelf niet in de hand hebt, helemaal niet wanneer je zo zwaar geblesseerd bent. Ik groeide ontzettend hard ( in de lengte maar ook heus wel een beetje in de breedte) werd ongesteld, kreeg steeds meer last van verzuurde bovenbenen en mijn explosiviteit leek verloren te gaan. Hoe dan ook bleef ik knokken, en kan ik zeggen dat ik weer terug op mijn oude niveau ben gekomen van voor mijn operatie en knieblessure. Maar dan nog lag ik dikke twee jaar achter op mijn turnmaatjes. En dat deed pijn. Om iedere training weer, de rest te zien groeien en jezelf te zien falen.

Na veel gesprekken met mijn mental coach Inge en Marco heb ik besloten om te stoppen met turnen. Na zo’n 8 jaar lang turnen op nummer 1 te hebben staan was ik ontzettend bang hoe ik mijn tijd anders moest gaan indelen. Ik vertelde mijn ouders dat het misschien een goed idee was om alsnog medicijnen te gaan studeren. (Die andere droom heb ik namelijk laten varen toen ik voor turnen koos). Maar dat mijn sportcarriére toen pas zou gaan beginnen had ik nooit verwacht…

Wil je weten hoe het verder is verlopen met mijn sportcarriére?
Klik dan snel door naar de pagina : Acrogym.

Ps. Een van mijn mooiste herinneren aan turnen kun je hier bekijken.
Dit is mijn vloeroefening waarvan de choreografie gemaakt is door onze Russische choreograaf Mw. Klimenko.
Tijdens deze internationale wedstrijd in Duitsland turnde ik hier voor de eerste keer dubbel salto én zaten mijn twee beste vriendinnen in het publiek.