Acrogym

Gescout worden door de hoofdcoach van de afdeling Acrogym

In de tijd dat ik de buitenwereld verteld heb dat ik zou stoppen met topturnen, werd ik benaderd door de hoofdcoach van de afdeling Acrogym bij Flik-Flak.
Zij zocht een teamplayer voor een senioren trio die voor het Wereld Kampioenschap in 2012 in Orlando (Amerika) zou gaan trainen. Ze had het volste vertrouwen in mij door mijn turnachtergrond. Meteen in het eerste jaar voor zo’n groot evenement trainen leek me geweldig. Want weer 8-10 jaar opbouwen naar een WK, EK of Olympische Spelen zou natuurlijk niet meer gaan aangezien ik alweer bijna 18 jaar werd.  De ultieme gedachte dat ik in het eerste jaar van acrogym direct al zo’n mooie ervaring ervoor terug zou krijgen, heeft me toch wel over de streep getrokken.
Dan was het nu aan ons om het dan ook echt waar te maken.

Het begin
Samen met Pleunie (15) en Charlotte (18) trainde we elke middag van 16.30-20.00 uur en drie keer per week onder school. De trainingen waren fysiek veel zwaarder dan ik gewend was maar juist daarom genoot ik er ontzettend van. Ik voelde dat ik sterker werd en vond het een grote uitdaging om na al die jaren samen te werken in een team i.p.v. alleen. Na een korte trainingsperiode van 6-7 maanden hadden we drie wedstrijden waarin we ons konden kwalificeren voor het WK. We moesten voldoen aan een bepaald puntenaantal (limiet) en bij de beste twee teams van Nederland zitten van onze categorie. Dat laatste was zeker haalbaar maar dat puntenaantal halen bleek lastiger te zijn dan gedacht. Zo kom je er op wedstrijden achter dat de een juist beter kan presteren en de ander juist bezwijkt onder de stress. Deze tijd bij de Acro afdeling heb ik veel geleerd. Voornamelijk als mens. Ik kwam erachter dat ik een ‘open boek’ was. Al mijn gedachtes kun je van mijn gezicht aflezen. Ik moest echt leren dat ik niet zomaar al mijn gevoelens kon uiten, je hebt namelijk ook te maken met gevoelens van andere waar je rekening mee moet houden.

Kwalificatie voor het WK

De eerste twee kwalificatie momenten is het ons niet gelukt om het juiste puntenaantal te behalen. Wel zaten we er dicht bij waardoor we er vertrouwen in hadden dat het de derde keer wel zou gaan lukken. Deze wedstrijd was in Zwolle. De families van ons waren allemaal komen kijken, het moest nú gebeuren. Het enige wat we hoefden doen, waren drie foutloze oefeningen uit te voeren en dan zou het goed moet komen. Onze uitgangswaarden waren namelijk hoog genoeg. Hou je hoofd koel, doe je ding en geniet! Ik denk dat de uitspraak van de dag was. De drie oefeningen gingen zo goed als foutloos. Het laatste punt verscheen op het bord, en JAA!! Het was genoeg om aan ons limiet te komen! WE HEBBEN ONS GEPLAATST VOOR HET WK ACROGYM IN FREAKING AMERIKAAAAA!! Het blije gevoel wat dan in je los komt is niet te beschrijven… Ik weet nog heel goed dat we in de avond laat thuis kwamen en dat heel ons huis versierd was, met de woorden AMERIKA HERE I COME. Maar niet alleen dat, heel het huis zat vol met mijn 2 beste vriendinnen en hun ouders. (Ja, weer die twee beste vriendinnen die ook bij een van mijn mooiste herinnering waren tijdens mijn turncarriére)
Dit was een ontzettend mooi moment om dit met deze mensen te kunnen delen.

Het WK

Het proces richting het WK was zwaar, zowel fysiek als mentaal. We wilde alle drie pieken op dit moment, het juiste moment. De oefeningen moesten perfect gaan, dan zouden we tevreden zijn. De beste 8 teams zouden nog een finale oefening op de laatste dag mogen doen, dat was ons doel. Wellicht wat hoog gegrepen, maar het was een mooi houvast. Man, wat waren we zenuwachtig.. Maar manman, wat hadden we er zin in! En wij waren niet de enige. Een deel van het publiek was fel oranje gekleurd. Onze lieve papa’s, mama’s, broertjes en zusjes waren er allemaal om ons aan te moedigen! Voor mij waren er nóg twee hele speciale fans aanwezig. Veronique en tante Peggy waren er namelijk ook bij en dat waardeer ik enorm en betekende heel veel voor mij! Nogmaals dank daarvoor!

We turnde de beste oefeningen die we ooit gedaan hebben, piekte op het juiste moment en ik denk dat we daar alle drie ontzettend trots op mogen zijn! Ondanks dat alle puzzelstukje op z’n plek vielen werden we 12^e wat dus betekende dat we geen finale oefening mochten doen. Dit was erg jammer natuurlijk, maar geen reden om ontevreden te zijn. We hebben het WK met drie fantastisch mooie oefeningen afgesloten.
Het was een ongelooflijk mooie ervaring. Uitkomen voor Nederland als enig senioren trio in 2012, en dan ook nog aan de andere kant van de wereld. In Amerika, waar ik nog nooit geweest was. Het was een ultieme droom die in vervulling ging. Dit vergeet ik nooit meer, en belangrijker nog ; dit smaakte naar meer…

En ‘meer’ krijgen jullie van mij. Alleen zullen jullie hier nog 1 dag op moeten wachten!
Morgen zal ik het vervolg van mijn Acro-carrière beschrijven.

Verandering in teams
Aan het eind van ieder seizoen wordt bekeken of er veranderingen moeten plaats vinden in de teams. Pleunie, onze boven-partner was erg gegroeid het laatste jaar. Hierdoor zou onze teamsamenstelling veranderen. Uiteindelijk zijn alle teams door elkaar gehusseld, wat overigens heel normaal is in de acro wereld. Een team past niet zomaar bij elkaar. Het moet kloppen in lengte, gewicht, uitstraling, leeftijd, karaktereigenschappen en ga zo maar door. Eind 2012 werd er een nieuw team voor mij samengesteld met Mariska en Esther. Met het doel de Europese Kampioenschappen in 2013
in gedachte begonnen met z’n 3^e aan een nieuw avontuur.
De trainingen waren leuk en vernieuwend. Onze uitgangwaardes werden hoger en ik vond het prettig dat Mariska iets ouder was dan ik waardoor ze al veel ervaring had opgedaan.
Ik denk om deze reden dan ook dat we een hele goede basis vormde voor Esther.

De tweede keer..

We waren hard aan het trainen, ik geloof voor de kwalificatie van een World Cup.
We zaten goed op schema maar we wilde toch nog op de ene laatste dag van het jaar 2012 (zondag 30 december) een choreografie training pakken. We zouden verder geen elementen doen alleen dans. Het was al de zoveelste training van die week maar we waren vastberaden en wilde een goede prestatie neerzetten bij de kwalificatie. Waarom we die dag tijdens de oefeningen onze individuele acrobatiek uitvoerde weet ik niet. Waarschijnlijk omdat ik dat voor mijn gevoel ‘wel even kon doen’. Die ‘arabier flikflak salto’ stelde in vergelijking met mijn acrobatiek in het turnen erg weinig voor. Maar in de laatste oefening die we die training zouden doen ging het toch echt mis tijdens de landing uit mijn salto. Mijn linker knie (wat ik op dat moment als mijn ‘sterke’ knie beschouwde) overstrekte tijdens de landing. Ik moest direct stoppen met de oefening en beginnen met koelen. Dit voelde niet goed. Het beeld van de wedstrijd die over 6 dagen op het programma stond, flitst gelijk door je gedachte. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachtes dat het wel mee zal vallen, dit was immers mijn sterke knie!
Maar vanaf het moment dat ik mijn moeder opbelde om te vertellen dat ik door mijn ‘linker’ knie ben gegaan, voelde ik zelf al heel goed dat het totaal mis was. Ik ben die dag direct begonnen met pijnstilling. In de dagen erop heb ik een flinke spiegel van paracetamol en ibuprofen opgebouwd, zodat ik toch nog kon door trainen. Maar ondanks dat voelde er iets totaal niet goed in de knie… Nieuwjaarsnacht heb ik thuis gevierd op de bank met mijn been omhoog.
Woensdag 2 januari was ik alweer aan het trainen. Weliswaar iets rustiger aan, maar ik was er wel. Want die kwalificatie wedstrijd komt eraan!
Na de training heb ik weer mijn moeder opgebeld, huilend, omdat ik graag mijn knie zou willen laten checken. Mijn moeder was dan ook de enige die besefte dat dit serieus genomen moest worden. Zonder dat mijn trainers of teamgenoten hier op dát moment iets vanaf wisten, is mama gaan bellen of ze een spoed MRI kon regelen in het ziekenhuis. En zoals sommige van jullie haar kennen, dit lukte haar. Donderdag 3 januari lag ik onder de scan. Dit doet mentaal wel iets met je.. Wat precies vind ik erg moeilijk om te omschrijven.

Uitslag van de MRI

Vrijdag zou ik de uitslag krijgen. Twee dagen voor de kwalificatie. Het ziekenhuis belde die ochtend dat ze de uitslag klaar zouden hebben liggen. Mama die sliep nog, ze had nachtdienst gehad, papa was op z’n werk. Ik was niet van plan die uitslag daar nog langer te laten liggen, dus pakte ik de auto en reed ik naar het ziekenhuis in Weert. (Achteraf gezien had ik dat niet moeten doen..)
Aangekomen bij de balie van de röntgenafdeling, gaf ik de secretaresse een doosje Merci, aangezien ze alles zo snel hebben kunnen regelen. Het afgeven van dat doosje Merci voelde ontzettend dubbel.. Want in die envelop zou wellicht een heel vervelend bericht staan. Ik liep richting de uitgang van het ziekenhuis, mijn hart klopte in mijn keel en mijn buik rommelde van de zenuwen. Ik wilde echt die envelop open maken. Ik ging in het restaurant zitten en opende de envelop. Mijn ogen scande de brief, zoekend naar woorden die ik herkende.
Het kwam erop neer dat ik mijn meniscus beschadigd had, mijn kraakbeen beschadigd had, het topje van mijn kuitbeen afgebroken was én mijn voorste kruisband afgescheurd had..
Met die onschuldige landing van nog geen week geleden, heb ik veel meer schade opgelopen in mijn knie dan in 2007.. Dat had ik totaal niet verwacht. Met tranen in mijn ogen probeerde ik mijn gedachtes in mijn hoofd op een rij te krijgen. ‘ – die kwalificatie moet ik doen – ik kan mijn teamgenoten niet in de steek laten – ik wil niet weer geopereerd worden – moet ik nu weer een revalidatietraject in van 9 maanden? – waarom ik ? – waarom? – neee – nee ik wil dit niet…’
Het leek alsof ik met mijn voeten van de wereld los gerukt werd. Ik wilde weg, weg uit dit ziekenhuis, weg van die artsen die het waarschijnlijk verkeerd gezien hebben. ‘God.. het lopen naar de auto deed ineens ook veel meer pijn.. pff Julie stel je niet aan.. het valt heus wel mee.’
Eenmaal thuis aangekomen (thank god, dat dat goed ging!!) wist ik dat ik zowel mijn vader als moeder hier nu niet mee lastig kon vallen. Het eerste wat ik kon bedenken is dat ik naar Monique kon gaan. De moeder van mijn beste vriendin, die om de hoek woonde. Gelukkig was ze thuis. Ik barstte in huilen uit, deed mijn verhaal, uitte al mijn gedachtes en zij zat daar maar, te luisteren en mij te troosten.. Maarja wat zeg je tegen een ‘kind’ van net 19 die haar droom voor de tweede keer aan haar voorbij ziet gaan.. Mijn ouders waren net als ik erg ontdaan, maar ergens voelden ze deze slechte uitslag aankomen.
Die dag heeft mij zoveel energie gekost terwijl het moeilijkste nog moest komen.. ‘Hoe moest ik dit ooit tegen mijn teamgenoten gaan vertellen?’ Dat ik overmorgen die wedstrijd in ieder geval niet kon gaan turnen, dat ik geopereerd moest gaan worden, en sterker nog, dat mijn seizoen en misschien wel mijn gehele acro-carrière voorbij is..?!
Ik denk dat ik mezelf in mijn hele leven nog nooit zó schuldig heb gevoeld..
Achteraf konden Mariska en Esther zich nog inschrijven als duo omdat we nog geen officiële wedstrijden als trio hadden gedaan. Dat zorgde voor mij een klein beetje vermindering van mijn schuldgevoel.

Revalidatietraject
Ondertussen dat zij door trainde, werd ik op Valentijnsdag 2013 geopereerd aan mijn linker knie.
Vraag me niet hoe, maar ik had best wel ‘zin’ om de uitdaging aan te gaan. Ik wist namelijk precies hoe het traject eruit zou zien. Waar ik geen moment over nagedacht heb, is dat dit traject wel eens een stuk zwaarder uit kon vallen aangezien er ook een stuk meer kapot was in die knie. Helaas zat ik langer opgescheept met mijn krukken, bleef ik veel langer pijn houden aan het eind van de dag en wees alles erop dat het deze keer niet voor de wind zou gaan.
Vanaf februari 2013 t/m augustus 2014 heb ik gerevalideerd. Dit is 1,5 jaar. Terwijl ik in 2009 binnen 9 maanden alweer op de turnvloer stond. Even andere koek dus..
Ondanks dat ik rond de zomer mijzelf sterker, atletischer en gezonder voelde dan ooit tevoren vertelde mijn trainster mij dat ze er eigenlijk nog geen vertrouwen in had om mij in een team te zetten. Daarnaast wilde ik me ook niet settelen voor ‘minder’. Wat resulteerde in een vervelende en gefrustreerde laatste periode van Acrogym.

The End
Ergens was ik er totaal niet klaar voor om mijn droom op te geven maar aan de andere kant was ik er zó klaar mee.. Ik had 1,5 jaar lang in mijn eentje getraind om er weer bovenop te komen. Dag in dag uit eraan gewerkt om mijn linker been weer net zo sterk te krijgen als mijn rechter been. En voor mijn gevoel was ik er nu dan ook echt klaar voor. Maar helaas was dit gevoel niet genoeg. Ondanks dat ik verschillende team samenstelling geprobeerd heb, werd er voor mij besloten dat er dit seizoen geen juiste teamgenoten voor mij waren. Daarnaast ontwikkelde ik mijzelf ook als persoon. Ik was onderhand 20 jaar, wilde ook mijn eigen keuzes maken of in ieder geval mee beslissen in bepaalde dingen. Ik dacht zelf namelijk goed te weten hoe ik het volgende doel zou moeten bereiken. Helaas en ergens ook wel te begrijpen, werd mij deze vrijheid niet gegeven. Waardoor ik voor mezelf de keuze heb gemaakt om hier mijn sportcarrière te beëindigen. Want dat kon ik tenminste dan nog wel zelf beslissen, voordat dat dadelijk ook voor mij beslist zou worden.

Al met al totaal geen fijne afsluiting en hier heb ik denk ik nog best wel even last van gehad. De gedachtes die nog een jaar lang door mijn hoofd spookte waren : ‘Heb ik hier juist aan gedaan? Ik ben toch volwassen? Ik moet toch mijn eigen keuzes willen maken? Ben ik te egoïstisch geweest? Had ik beter de kudde kunnen volgen? Wat is mijn gevoel eigenlijk? Wat wil ik nu écht?’

Wat wil ik nu écht?
Deze vraag heeft zo lang door mijn gedachte gespookt. Ondertussen was ik bezig met mijn opleiding tot Fysiotherapeut. Waar ik toen en nu nog, heel blij mee ben.
Maar verder had ik het echt nodig om me tegen alles af te zetten. Ik sportte niet meer, kon ook geen uitdagende sport vinden. Had vrijwel nergens zin in behalve uitgaan, de grenzen opzoeken en chagrijnig en koppig doen. Gelukkig woonde ik hier op mijzelf, waardoor de mensen in mijn omgeving hier weinig last van hebben gehad (denk ik). Richting mijn ouders was ik ontzettend prikkelig. Ik kon letterlijk niks van hun hebben… In deze tijd schreef ik vaak mijn gedachtes op in een boekje. En dat boek sla ik liever niet meer open.

Hoe ik dan toch echt de knop heb omgedraaid en nu een blije en enthousiaste crossfitter ben geworden?
Zullen jullie ontdekken in mijn laatste verhaal van mijn drieluik : Crossfit.