Blog

Machu Picchu!

Onze 4-daagse hike richting een wereldwonder.

 

Maandag 1 mei- Inca Jungle Trail

Deze trip hebben we al een half jaar van te voren geboekt. Destijds hebben we veel research gedaan via internet en kwamen we er al snel achter dat we de echte Inca Trail richting Machu Picchu (MP) van 4 dagen niet wilde doen. Voornamelijk om het feit dat deze trip ons €700 ging kosten per persoon. Dat vonden we echt teveel geld en daarnaast zijn er genoeg andere tours te kiezen. Zoals de Inca Jungle Tour. Tijdens deze tour ga je naast hiken ook nog eens mountainbiken, ziplinen en raften! Dat leek wat ons betreft nog leuker dan de Inca Trail! Prettig feitje hierbij is dat deze tour de helft kost per persoon! Dus deze keuze was snel gemaakt.

De avond voordat we werden opgehaald kwam onze guide naar het hostel toe om de laatste dingen uit te leggen over de tour. Hij liet ons een plattegrond zien hoe we MP gingen bereiken en vertelde ons wat we het beste konden meenemen voor deze 4 dagen.

Maandag 1 mei werden we om 5.30 opgehaald en startte onze toffe trip! Nadat we iedereen hadden opgehaald met een busje en 2 uur hadden gereden stopten we in Ollantaytambo voor het ontbijt. Heerlijke scrambled egg met een broodje jam erbij!
Hierna vervolgde we onze weg richting de plek waar we begonnen met onze eerste activiteit: het mountainbiken. Op de top van de berg in Abra Malaga op 4350 meter hoogte boven zeeniveau, kregen we onze equipment en daar begonnen we.

50 km bergafwaarts was goed te doen. (Zo konden we gelijk alvast een beetje oefenen voor onze mountainbiketrip in Bolivia, de death road.)
Eenmaal beneden stapten we de bus weer in onderweg naar onze lunchplek dichtbij Santa Maria. Dit bleek ook het startpunt te zijn van onze tweede activiteit van die dag: het raften.
De lunch was echt top. We kregen nachos met guacamole, een quinoa soup, rijst met kip en salade en als toetje drilpudding.
Voor het raften kregen we uitleg en equipment. We raften over de Rio Urubamba. Ik zat in een bootje samen met luuk en verder alleen maar jongens dus dit zou er hard aan toe gaan!
Helaas kon ik geen camera meenemen of iets dergelijks en maar goed ook! Sjonge, de rivier was echt ruw! Gelukkig is er verder niemand uitgevallen. Het was een hele toffe ervaring! Voor mij zelfs de eerste keer.
Zeiknat kwamen we terug, gelukkig konden we ons snel even omkleden en vertrokken we verder richting de slaapplek van de eerste nacht in Santa Maria. Voordat we hier aankwamen moesten we nog een uur hiken. José onze guide vertelde al dat dit wellicht het moeilijkste stuk hiken werd van alle vier de dagen.
Maar zo moeilijk..? En ik als enige…? Nee, dat had ik niet verwacht. Het was een uur lang bergopwaarts, klimmen klimmen klimmen. En ondanks dat ik naar mijn idee goed getraind ben, kon ik het tempo van de rest van de groep (5) niet bijhouden. Ik liep achteraan. Ik had weinig adem, werd licht in mijn hoofd, werd teleurgesteld in mezelf, begon piepend adem te halen en raakte in paniek. Ik stopte met lopen, Luuk had het al snel door en kwam kijken hoe het ging. Ik wilde me potverdikke niet laten kennen! Wat is dit nou? We trainen thuis 6 dagen per week, zowel fysiek maar ook mentaal. En dan kan ik hier een hike van tot nu toe, een half uur nog niet eens volhouden ? Ik kon dat stukje gewoon weg niet accepteren. Ik wil nooit de slechtste ergens in zijn, helemaal niet als het met sporten te maken heeft.
Het voelde alsof ik 0 conditie had, mijn benen verzuurde bij iedere stap die ik zette, ik kreeg mijn hartslag en ademhaling niet onder controle, en voelde de tranen achter mijn ogen prikken. ‘Hell no, Julie, je gaat hier niet ook nog eens zitten janken. We zitten op flinke hoogte, het zuurstofgehalte is waarschijnlijk erg laag en de ene persoon heeft daar gewoon meer last van dan de andere, probeerde ik mezelf moed in te spreken.’
Het andere stemmetje in mijn hoofd zei dan weer; ‘ja dat kan wel zo zijn, maar ik ben altijd degene die ergens meer last van heeft dan de ander. Zelfde geldt voor het omgaan met tijdsverschil, ben ik ook geen held in. Het is altijd iets met mij. Ik moet niet zo zeiken.’

Zo ging het een tijdje door. Het gevecht met voornamelijk mezelf. Luuk had al snel door dat ik me voornamelijk druk maakte over het feit dat ik niet zo ‘fit’ was op dit moment als de rest. En zei dat ik me hier niet zoveel van aan moest trekken. ‘Jij kan makkelijk praten’ dacht ik, jij hebt nergens last van en kan met gemak vrolijk vooraan in de groep rond huppelen. Maar dat deed hij niet. Hij bleef dicht bij mij en probeerde positief op mij in te praten. Maar het kwaad leek al geschiet.
Nog geen 5 minuten voor we op onze bestemming waren brak ik. De negatieve gedachtes inclusief weinig zuurstof wat resulteerde in piepende en hoge ademhaling zorgde voor paniek en de tranen rolde over mijn wangen. Terwijl ik de rest kon horen juichen dat ze er al waren riep Luuk van achteren dat ik heel snel die tranen weg moest doen. We waren er! Oke, nog één rustpauze, tranen wegvegen, een paar keer goed ademhalen en 20 stappen verder kwamen we aan bij een ongelooflijk mooie lodge. Het uitzicht was voornamelijk mooi, de lodge of hutje zelf was natuurlijk enorm basic.

Pff, dat baalde ik van mezelf. Waar ik het allermeest van baalde is dat ik 5 minuten voor de eindstreep brak. En daar heb ik (mentaal gezien) de rest van de avond last van gehad.

We ontmoette de familie die hier woont. Werden naar onze eigen hutjes gebracht en hadden even tijd om ons op te frissen voor het avondeten. Gelukkig voelde ik me een stuk beter wanneer ik niet bergopwaarts hoefde te hiken. Dus de hoogteziekte klachten namen snel af.
Tijdens het avondeten werd ons vertelde hoe de mensen hier leven. Voor ons, onbegrijpelijk. Voor mij, onleefbaar om elke dag die hike op en neer te moeten doen..
Één klein hutje was de keuken. Hier was de moeder voorbereidingen aan het treffen en liep haar dochtertje vrolijk in het rond. In de keuken liepen zo’n 15 cavia’s rond, die niet bedoelt zijn als huisdieren.
In Peru eten ze namelijk cavia’s. De moeder vertelde dat ze de cavia’s vaak een jaar laten groeien voor ze worden klaar gemaakt. Dan zijn ze het lekkerste. Heel apart om te zien. Gelukkig kregen wij vanavond gewoon kip.
Verder verbouwden ze alle groentes en aardappelen zelf. Zo kwam de moeder af en toe naar buiten gestormd, schreeuwde ze wat in Spaans dialect en liep ze weer naar binnen. José zei dat ze de vogels weg jaagde die haar groente of fruit oogst aantasten.
Het avondeten was lekker. Naderhand hebben we José en een andere jongen het spel Skip-bo geleerd en was de punishment voor het verliezen van het spel een snake-shotje. Want ook drank maken ze zelf.

Haha Luuk heeft het geweten! Ik heb de drank niet geproefd, aangezien dat funest is in combinatie met hoogteziekte.
Na het spelletje zijn we optijd gaan slapen want morgen om 7 uur zouden we weer verder gaan.

 

Dinsdag 2 mei – Turnen met de lokale bevolking

Gisteravond kwamen we natuurlijk al in het donker aan. Rond 17.30-18.00 gaat de zon onder. Dus in de ochtend bij het opstaan was het uitzicht ongelooflijk! Strak blauwe lucht, zonnetje die de temperatuur aangenaam maakt en de enorme bergen waar je overuit kijkt, heerlijk!

Vandaag gaan we een volle dag hiken tot we bij de hotsprings aankomen, hier kunnen we even relaxen en dan is het nog maar een uurtje hiken naar de plaats waar we onze tweede overnachting hebben.
De eerste 25 minuten van de hike zouden net zo zwaar worden als gisteren. José had wel door dat ik het gisteren zwaar had dus zei al dat ik mijn eigen tempo kon lopen. Ondanks mijn gevoel van gisteravond had ik er zin in en wist ik wat me te wachten stond. Direct achter José, in plaats van achteraan begon ik de hike. Tot mijn eigen verbazing ging het een stuk beter.
Na de eerste 25 minuten stonden we bovenaan op een heel mooi uitkijkpunt. Hier hebben we 3 coca bladeren geofferd aan de Patia Mama (morgen Earth). Daarna liepen we verder en werd het pad vlak. Hierdoor had ik vrij weinig last van de hoogte dus ik voelde me top! Het was zo’n drie uur lopen tot de lunchplek. Hier hebben we een pauze gehouden van een uur, heerlijk geluierd in een hangmat. Vervolgens liepen we door en door tot we een de rivier tegen kwamen die we moesten oversteken. Dit kon alleen met een cablecar die handmatig werd bediend. We werden per tweetallen naar de overkant gebracht waar ons een hele fijne en lekkere beloning stond te wachten.
De hotsprings!! Ik kan je eerlijk zeggen, als je die dag al bijna 4 uur hebt gelopen in de snikhete zon is het heerlijk om hier lekker tot rust te komen en al je gewrichten en spieren te laten ontspannen in het water.

Na 1.5 uur gedobberd te hebben waren we er klaar voor om het laatste uurtje te hiken voor deze dag. Op naar onze tweede slaapplek in Santa Taresa.
Wat waren we blij toen we aankwamen bij ons hostel. Lekker bedje, goede elektriciteit en warm water. In de avond zijn we met de groep wat wezen eten en hebben we daarna een religieus jaarlijks festival meegemaakt. Dit was heel apart om te zien! Iedereen uit het dorp was naar het plein gekomen. Kinderen van alle leeftijden bleven tot laat op om het spektakel wat ging beginnen te kunnen bekijken.
Er werd een typische Peruaanse dans opgevoerd door vrouwen en mannen.
Het samenzijn van iedereen zorgde voor een gezellige sfeer. Ik heb twee meisjes leren tellen tot 10 in het Nederlands en zij hebben mij leren tellen in het Spaans. Ook hebben we daarna nog even samen wat turnkunstjes gedaan. Het was een geslaagde avond! Maar rond 22.00 uur waren we allemaal total loss en zijn we ons bed ingekropen.

 

Woensdag 3 mei – Als superman ziplinen, geloof je het zelf?

Deze ochtend kregen we pannenkoeken met banaan en chocolade saus als ontbijt. Ja echt, het eten tijdens deze trip was ongelooflijk top!
Hierna pakten we onze spullen en zetten we onze track voort richting Machu Picchu. Vandaag zouden we al twee kleine delen van MP te zien krijgen! Maar eerst… Ziplinen!!
Super tof dat we tijdens deze trip al deze extra activiteiten doen. Naar mijn idee maakt het de trip toch wel wat specialer! We hadden in totaal 5 kabels waarvan de laatste ook de langste was: 1000 m! Ik vond het echt wel spannend in het begin. Er werd je namelijk geleerd dat je zelf moest ‘breaken’ ofwel afremmen en stoppen. Dit deed je door je hand (met handschoen) op de kabel te leggen, en de kabel klein beetje naar beneden te trekken. Je ging zo hard, dat je oren in het begin even moesten wennen aan het kabaal van de kabel. En leg er dan nog maar een je hand op! Je hebt het gevoel alsof je hand in de fik vliegt. Maar na de tweede kabel voel je jezelf een stuk zelfverzekerder en begin je langzaam te denken aan andere houdingen.
Want ja… je kunt superman na doen, donkey kong, handen los, noem maar op! Bij de derde kabel liet ik me achterover vallen vanuit de normale zithouding, benen gestrekt en uit elkaar in de lucht en 1 hand los! Waaauhaaauuww! Coooll! Woow, shit ik draai… En om te breaken moet je zorgen dat je hand natuurlijk niet vóór de zipline zit.. dus ik struggelde nogal om de goede richting uit te draaien, pakte de kabel vast met 1 hand en remde zo hard ik kon! Fieuuuw, nog net op tijd voor de kabel ten einde was.
Manman, tot zo ver mijn uitdaging op de zipline haha!
De volgende kabels deed ik wel weer normaal, dat geeft me genoeg adrenaline! Luuk poseerde tijdens de laatste kabel wel als superman.
Super vet zag dit eruit! Helaas was het niet veilig om mijn camera mee te nemen dus hier moeten jullie mij op vertrouwen.

Met heel wat adrenaline shots op zak vervolgden we onze hike.
De laatste 2.5 uur gingen van start!
Dit gedeelte liepen we voornamelijk over een treinspoor.

Als we deze zouden volgen kwamen we vanzelf uit bij de start van Machu Picchu. Maar.. vandaag is nog niet de dag dat we MP zullen betreden. De rest van de middag en avond spendeerde we in Aqua Calientes. Een dorpje op 2 km afstand van MP.
Hier hebben Luuk en ik onze eerste keer cavia gegeten!

Verder dronken we nog 2 mojito’s tijdens het happy hour en speelde we Skip-Bo. Natuurlijk lagen we optijd in bed.. Want morgen gaat de wekker heeeeel vroeg!

 

Donderdag 4 mei – Machu Picchu DAY

Om 3.30 jawel jawel, ging onze wekker. 4.00 uur zouden we verzamelen om de laatste 2 km richting het beginpunt van MP te lopen. Vanaf het beginpunt moet je nog zo’n 2000 trappen oplopen om echt binnen te komen, maar ach dat is bijzaak na 4 dagen, toch..??
Het regende enorm toen we de deur van het hostel wilde uitlopen dus hebben we allemaal nog snel een poncho’s gekocht. Eenmaal bezig met de laatste 2 km en de trappen, was het gelukkig droog! De temperatuur was niet al te hoog dus ik kon voor mijn gevoel goed doorstappen. Die fitte mensen van onze groep rende zowat die trappen op dus dat liet ik maar zoals het was. Gelukkig waren er verder nog zo’n honderd mensen die samen met ons deze trappen wilde beklimmen. Eindelijk voelde ik me tijdens deze trip een keer niet de laatste. En dat gevoel was heerlijk.
Verder was het pikkedonker maar gelukkig had Luuk een zaklamp bij.
In nog geen 50 minuten liepen we de 2000 trappen. En daar ben ik hartstikke trots op. Ik had mijn ademhaling beter onder controle. Ik had geen paniek aanvallen en ook die negatieve gedachtes waren verdwenen. Tevreden kwamen we bovenaan ! Wat hadden we er zin in!

We hadden nog geen één stap gezet in Machu Picchu voor het begon te stort regenen..
Samen met José liepen we 2 uur lang door de regen in MP. Het was ontzettend koud, de wind waaide hard en door de mist zagen we in de verte eigenlijk helemaal niets..
José verzekerde ons dat het weer wel zou gaan opklaren.
‘Only 1 more hour, maybe 2 more hours. ‘ Een uur later zei hij weer precies hetzelfde.. Op een gegeven moment hoop je dat het nog opklaart maar is het vertrouwen daarin erg gedaalt.
De tour zat erop, José zijn werk was gedaan, nu hadden we ‘free-time’ in MP. Onze ‘free-time’ hebben we de eerste 1.5 uur gespendeerd onder een afdak met warme chocolademelk om een beetje op te drogen en op te warmen.
Wonder boven wonder klaarde het net na 10 uur op! De regen stopte, en zelfs de wolken verdwenen bijna helemaal.
Ons eigen onderzoek in Machu Picchu ging van start!
We hebben hele mooie dingen gezien. We zijn de Wayna Picchu mountain opgeklommen om zo een nog mooier en beter overzicht te krijgen MP.

Al met al was alles het dubbel en dwars waard! Jammer dat het in de ochtend zo regende maar we zijn ontzettend blij dat het alsnog opgeklaard is en dat we toch nog mooie foto’s en herinneringen hebben kunnen maken van dit wereldwonder.

De weg terug vanuit MP naar Cusco was nog een hele trip. Eerst 1.5 uur in de trein, vervolgens 2 uur met de bus. Maaaar, toen we in de avond rond 22.30 aankwamen in Cusco wachtte er een enorm mooi stulpje op ons. We hadden namelijk 2 nachten in een 3 sterren hotel geboekt. Om zo weer even heerlijk tot rust te komen en te genieten van alle luxe om ons heen. Want dat hadden we vast wel verdiend toch?

Machu Picchu was zeker een van onze hoogtepunten uit Peru. Maar er staan nog zoveel mooie andere bestemmingen op ons te wachten!

Zo gaan we nog naar Arequipa waar we de Colca Canyon gaan bekijken en stoppen we nog in Puno waar we een boottocht gaan doen door het hoogste meer : Lake Titicaca.

Daarna hebben we nog twee weken de tijd voor Bolivia! Wat gaat de tijd snel!!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *